Sweety Baby - Part 2

“ရောင်…ညဉ့်နက်အောင်လည်းမနေနဲ့အုံး…”
Coffee ပူပူတစ်ခွက်လာချသည်နှငွအတူ..သတိပေးစကားဆိုလာတဲ့မမကြောင့်…
“ခဏနေအုံးမမ…”
လုပ်လက်စတစ်ခုကိုအဆုံးသတ်ပြီး…မမဘက်လှည့်လိုက်၏။
“ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ…”
“မမ…babyကိုဘာတွေသင်ပေးထားတာလဲ…”
“ဟင်…မမဘာသင်ပေးမိလို့လဲ…”
“ကျစ်…ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်တာကမိန်းမယူဖို့လို့babyကိုပြောထားတယ်မလား…”
“အဲ့ဒါလား…မမပြောတာမှားလို့လား…
သွင်သွင်လေးကိုမေမေမွေးစားခဲ့ကတည်းက….သွင်သွင်လေးက..ရောင့်ရဲ့သတို့သမီးလောင်းပဲဆို…သွင်သွင်လေးဟာ..ရောင့်ကိုသာလက်ထပ်ရပါမယ်တဲ့…မေမေဆုံးတော့…Usကိုသွားခဲ့တာကလည်း…သွင်သွင်လေးအတွက်မဟုတ်ဘူးလားရောင်ရဲ့….”
“ဟုတ်တော့ဟုတ်တာပေါ့…ဒါပေမယ့်..ခုကBabyကတစ်ခြားတွေးနေပြီလေ..”
“အဲ့ဒါဆိုလည်းတစ်ခြားမတွေးအောင်ဒဲ့ပြောပြလိုက်ပေါ့ရောင်ရယ်…ဘာခက်တာမှတ်လို့လဲ…”
“သိပ်ခက်တယ်မမ…babyဟာကလေးပဲရှိသေးတယ်…ဒီစကားတွေပြောဖို့မတန်သေးဘူးလို့ထင်တယ်…”
“အင်း…အဲ့ဒီလိုတွေးတော့လည်းဟုတ်နေတာပဲ…”
“ဟိတ်…ပါးနဲ့ကြီးကြီး…ဘာတွေတိုးတိုးတိတ်တိတ်တိုင်ပင်နေကြတာလည်း…”
အခန်းတံခါးလေးလေးကိုလှစ်ကနဲ့ဖွင့်ဝင်လာတဲ့သွင်သွင်ဟာ…ချစ်စဖွယ်အပြုအမူလေးဖြင့်မေးမြန်းလိုက်ပြီး…ပါးထံကိုလျှောက်လာကာ….ပါးရဲ့ဘေးနာကိုကပ်ရပ်၏။
“လာပြီအရှုပ်ထုပ်လေး…”
“အမယ်အမယ်…babyကိုများအရှုပ်အထုပ်လေးဘာလေးနဲ့….ကြီးကြီးကသာအရှုပ်အထုပ်…”
“ကြီးကြီးနော်…ပါးကိုမိန်းမယူဖိူ့တိုက်တွန်းနေတာလား…အဲ့ဒါဆိုရင်တော့လက်လျှော့လိုက်တော့….ပါးကမိန်းမယူမှာမဟုတ်ဘူးကြီးကြီးရဲ့…ပါးကbabyကလွဲလို့ဘယ်သူ့မှမချစ်တော့ဘူး…”
“ဟုတ်တယ်နော်ပါး…”
ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့်…ရောင့်ရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ခပ်ဖွဖွဆွဲဖျစ်လာရင်းမေးလာသည်ကြောင့်…
“ဟုတ်တာပေါ့…ပါးအတွက်ကbabyရှိရင်ပြည့်စုံနေပြီ…”
ပါးဆီမှအဖြေကြားတော့…မျက်ဝန်းလေးတွေဟာတောက်ပလာခဲ့ပြီး…
ကြီးကြီးဘက်လက်ကာ…ခါးလေးထောက်လိုက်ရင်း…
“ကဲ….ပါးဖြေတာကြားတယ်မလား…..ကြီးကြီးကြွလို့ရပြီ….ဒီမှာသူများတစ်တွေလွတ်လွန်လပ်လပ်နေမလို့..လာမရှုပ်တော့နဲ့…သွားသွား…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဒေါ်အသက်အသွင်ရယ်…ကျွန်မသွားပါ့မယ်…”
“သြော်…ကြီးကြီး…ပါးဆီကအဖြေတစ်ခါတည်းကြားပြီးပြီနော်…နောက်တစ်ခါဆို…ပါးကိုမိန်းမယူဖို့မပြောတော့နဲ့နော်..”
“ဟုတ်တယ်နော်မမ…ကျွန်တော့ကိုနောက်လာမပြောနဲ့…ကျွန်တော့်မှာချစ်ရတဲ့ကလေးသေးသေးလေးရှိတယ်…”
ဖြူထွက်သွားသည်ကိုပင်နှစ်ယောက်သားအော်ပြောလာကြသည်ကြောင့်..
လိုက်လည်းလိုက်တဲ့နှစ်ယောက်လို့မှတ်ချက်ချမိ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤❤
“ပါးရဲ့ကလေးလေး….စာတွေလုပ်ပြီးပြီလား…”
“ပြီးပြီပါးရဲ့….ပါးရော…အလုပ်တွေမရပ်သေးဘူးလား…”
“ညဉ့်နက်မှာbaby…သွားအိပ်တော့လေ…”
“အိပ်သေးဘူးပါးရဲ့…ပါးကိုအဖော်ပြုနေပေးမယ်…ပါးနဲ့ခွဲရတာ7နှစ်တောင်ကြာပေါ့…ပါးဘေးမှာနေအုံးမယ်…
နေပါအုံး..ပါးဇာတ်ကြောတွေတတ်နေလား….babyနှိပ်ပေးမယ်လေ….”
“မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ…ပါး..ကလေးလေးရဲ့လက်သေးသေးလေးတွေနာနေပါလိမ့်မယ်…လာပါအုံး…ပါးဆီကို..”
ရောင်ကလက်နှစ်လေးရှေဆန့်ထုတ်ကာခေါ်တော့…သွင်သွင်လေးကချက်ချင်းလာ၏။
ထို့နောက်တွင်တော့…babyကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး…အလုပ်လုပ်နေတော့…ကလေးလေးကတွတ်တီးတွတ်တာတွေပြောပြီး…အချိန်အတော်ကြာမှာအိပ်ပျော်သွားချေပြီ။
အလုပ်တွေပြီးလေမှ…..babyကိုပွေ့ချီကာ..အခန်းထဲမှာပြန်သိပ်လိုက်၏။ပြီးတော့…ရိုးရှင်းတဲ့ကလေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်လိုက်ပြီး…နဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးနမ်းကာ…
လွန်ခဲ့သော16နှစ်ခန့်က
~~~~~~~~~~~~~
ရောင့်အသက်18နှစ်လောက်က..
မေမေရယ်..မမဖြူရယ်ရောင်ရယ်..ပုဂံကိုHotelကိစ္စနဲ့ခရီးထွက်ခဲ့ကြပါတယ်..
ရောင်နဲ့မမဖြူကတော့..အလည်သက်သက်လိုက်ခဲ့ကြခြင်းပင်။
ပုဂံမှာရက်သက်တစ်ပတ်ခန့်နေပြီးအပြနလမ်းတစ်လျှောက်မှာ…..
“မေမေ…မေမေ…ကားရပ်အုံး…”
“”ဘာဖြစ်လို့လဲရောင်..”
“ဟိုးနားမှာ…ကလေးလေးတစ်ယောက်တွေ့မိလို့…”
“ဟုတ်လို့လားရောင်..”
“ဟုတ်တယ်မေမေ…နောက်ပြန်ဆုတ်ကြည့်အုံး..”
ရောင်ပြောသလိုသွားကြည့်လိုက်တော့..တစ်ကယ်အဟုတ်ပင်။
ကလေးက..ကောင်မလေးတစ်ယောက်…
မျက်နှာပြည့်ပြည့်ဝိုင်းဝိုင်းလေးရယ်..ကော့ဆင်းနေတဲ့မျက်တောင်တွေရယ်..
နှင်းဆီဖူးကဲ့သိုနှုတ်ခမ်းတစ်စုံ…ရွှန်းလဲ့တောက်ပတဲ့မျက်ဝန်းတွေနှင့်ပြောစရာမလိုအောင်ပြည့်စုံပြီးချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းတဲ့ကလေးကိုဘယ်လိုမိဘတွေကပစ်ထားနိုင်သလဲစဉ်းစားမရကြ…။
“မေမေ…သမီးတို့သူ့ကိုခေါ်သွားမှာလား…”
“အင်း…ဒီတ်ိုင်းထားခဲ့လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ…အသက်တစ်ချောင်းကယ်ကောင်းပါတယ်…”
“မေမေ…babyလေးကတော်တောချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…babyလေးအရွယ်ျရာက်လာရင်…သားလက်ထပ်မှာနော်…”
“ဟဲ့ရောင်…ကြည့်စမ်း…တန်းတော်ကောက်တော့တာပဲ…”
“ဘာဖြစ်လဲ…”
“မေမေ….babyလေးကိုသားဆီပေး…”
မေမေ့ထံမှကလေးလေးကိုကမ်းယူပြီး..
babyလေးကိုကြည့်ကာပြုံးလိုက်မိရင်း..
Babyလေးက….ပါးရဲ့သတို့သမီးလောင်းလေးနော်…
Babyလေးကိုပါးစောင့်ရှောက်မယ်…
~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤❤
babyအခန်းထဲဝင်ကာ…အခုထိအိပ်ပုတ်ကြီးနေတဲ့Babyကိုနှိုးဖို့..babyအနားကပ်ထိုင်ပြီး…နဖူးလေးကိုခပ်ဖွနမ်း၏။
“Baby…”
“ပါးရဲ့ကလေးလေး…”
“ထတော့မလား…”
“အင်….ပါးကလဲ…”
“Babyကကျောင်းပိတ်ရက်မှအိပ်ရေးဝဝအိပ်ရတာလေ…ဆက်အိပ်ချင်သေးတယ်…”
“ဟုတ်ပါပြီဗျာ…ကလေးလေးအိပ်မဝသေးရင်လည်းဆက်အိပ်…”
ရောင်ပြောတော့…babyက..မျက်လုံးမှိတ်လျက်သားမှခေါင်းငြိမ့်ပြီး…လူးလိမ့်ကာ…တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွား၏။
Babyအိပ်ရေးမပြတ်စေရန်..အခန်းတံခါးကိုအသာပိတ်ပြီး…ထွက်လာပြီးတဲ့နောက်မှာ…သူငယ်ချင်းဖြစ်သူနဲ့လုပ်ငန်းကိစ္စဆွေးနွေးရန်…သူငယ်ချင်းဆီကိုထွက်လာဖြစ်ခဲ့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
“အဲ့ဒါဆ်ိုရင်…ဒီမြေနေရာတွေမှာ…အမြန်ဆုံးအဆောက်အဦးတွေဆောက်လုပ်ဖို့အတော်ဆုံးအင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက်ကိုမင်းပဲရှာထားတော့…”
“အေးပေါ့ကွာ…ယောက်ဖလောင်းကခိုင်းရတော့လည်းလုပ်ပေးရတာပေါ့…
ဒါနဲ့….ဒီဇိုင်းကရော…မင်းဘယ်လိုစိတ်ကူးထားလဲ…”
“အဲ့ဒါက…Babyကိုတိုင်ပင်ရအုံးမယ်ကွ…”
“ဟမ်…ဒီအလုပ်ကိစ္စတွေနဲ့…ဟိုအသေးလေးနဲ့ကဘာမှမဆ်ိုင်တာကွာ..”
“ငါလုပ်သမျှအားလုံးတွေကbabyအတွက်ပဲလေ…babyကြိုက်တဲ့ဒီဇိုင်းကိုပဲငါရွေးမယ်…”
“ဟုတ်ပါပြီ…မင်ူကငယ်ငယ်ကတည်းကbabyအတွက်…baby…babyနဲ့အမြဲကိုဦးစားပေးတဲ့ကောင်ဆိုတော့…ငါကလည်းဘာမှမပြောလိုကြောင်း…”
“မင်းကရော…မမဖြူနဲ့အဆင်ပြေပြီလား…”
“ဘယ်ပြေမလဲကွာ…မင်းbabyကကာစီးကာစီးနဲ့…တစ်ခါတစ်လေပညာတွေပြလို့ပြေးလိုက်ရတာတန်းနေသလို…လူကသာသေးတာ…စွာလိုက်တာကလည်းလွန်ရော…”
နိုင်က…Babyရဲ့မကောင်းကြောင်းကိုရှုံ့မဲ့ပြောနေလိုက်ပုံများ…သံပုရာသီးခြမ်းကိုကိုက်ထားသလားတောင်မှတ်ရသည်ကြောင့်…ရောင်..ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောလိုက်မိသည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
“ကြီးကြီး…”
“သွင်သွင်လေး…နိုးပြီလား…”
“ဟုတ်…ပါးရော…”
“ရောင်က…နိုင့်ဆီကိုအလုပ်ကိစ္စဆွေးနွေးဖို့သွားတယ်လေ….”
ထိုအသံကိုကြားတော့…သွင်သွင်ရဲ့မျက်နှာဟာ…ရုတ်ချညိးဆိုသလို..မည်းမှောင်လာပြီး…ဘာမှမပြောတော့ဘဲ…အခန်းဆီကိုသာပြန်လာခဲ့တော့၏။
နောက်တွင်တော့…ဗီရိုထဲမှ…ပါးUsမှာနေစဉ်ကပို့ပေးတဲ့လက်ဆောင်အရုပ်တွေကိုတစ်ခုချင်းအောက်ကိုပစ်ချ၏။
မှန်တင်ခုံပေါ်မှကပ်ကြေးကိုယူကာ…အရုပ်တွေရဲ့ဗိုက်ကိုကပ်ကြီးဖြင့်ထိုးစွရင်း…
“ပါးနော်…ပါး…”
“Babyကိုပစ်ခဲ့ပြီးUsကိုလည်းသွားနေသေးတယ်….ပြန်ရောက်တော့လည်းbabyကိုဂရုမစိုက်ဘူး…”
“ဟင့်….ဟင့်…”
“ပါးကတစ်ကယ်တော့babyကိုမချစ်ဘူး…သူ့အလုပ်တွေပဲချစ်တာ…”
“ဟင့်….ဟင့်…”
“ကဲဟယ်…”
အရုပ်တွေကိုကပ်ကြေးဦးနဲ့ထိုးစွပြီးနောက်လွှတ်ပစ်လိုက်ဖြင့်ရှိနေခဲ့၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
“သွင်သွင်လေး….မနက်စာဆင်းစားတော့လေ…”
တံခါးဖွင့်ပြီးအော်ပြောပေမယ့်အရုပ်တွေကိုကတ်ကြေးဖြင့်ဒေါသတကြီးထိုးစွနေတဲ့သွင်သွင့်ကြောင့်…ဖြူပင်အတော်လန့်သွား၏။
နောက်…ရောင့်ဆီကိုအမြန်ဖုန်းဆက်ကာ…
“ရောင်…အိမ်မှာတော့…သွင်သွင်လေးကမင်စကိုအတော်စိတ်ဆိုးနေပြီ…မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့တော့…”