Sweety Baby - Part 3

“ပါးကbabyကိုမချစ်ဘူးနော်…ရတယ်..babyလည်းပါးကို…”
“ဘာလို့ပါးကိုချစ်နေရတာလဲသွင်သွင်…”
ထိုအခြေအနေကိုခဏမျှရပ်စောင့်ကြည့်နေခဲ့တဲ့ရောင်ဟာ…ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်မိ၏။
“ပါးကBabyကိုမချစ်ပါဘူးလို့…ဘယ်သူပြောလဲ…”
အသံကြားသည်ကြောင့်…babyက…မျက်နှာလေးဆူပုတ်ပြီးလှည့်လာတော့…
ရောင်…ခြေလှမ်းတွေက်ိုအနည်းငယ်မျှလှမ်းအပြီးမှာ…
“ရပ်လိုက်…babyနားကိုမလာနဲ့…”
“ဟုတ်ပြီbaby….ပါးရပ်လိုက်ပြီ…babyလည်း…လက်ထဲကကပ်ကြေးကြီးကိုဘေးကိုပစ်ချလိုက်…မတော်လို့လက်ကိုချော်စိုက်မိရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲကလေးလေးရဲ့…”
“လာမချော့နဲ့…”
ကပ်ကြေးကို…ပါးရဲ့ရှေ့ကိုပစ်ချလိုက်တယ်ဆိုလျှင်ပဲ….
“ဟင်!!…”
“ပါး…”
စိတ်ကောက်နေတဲ့သွင်သွင်ဆက်ပင်စိတ်မကောက်နိုင်တော့ဘဲ..အလူးအလဲထကာပါးနားကိုသွား၏။
အကြောင်းမှာကား…သွင်သွင်ပစ်လိုက်တဲ့ကပ်ကြေးရဲ့ကပ်ကြေးဦးက…ပါးရဲ့ခြေမတည့်တည့်ကိုစိုက်သွားခြင်း။
တမင်မှန်အောင်ပစ်မည်သာဆိုလျှင်မှန်မည်မဟုတ်။
ပါး…babyကိုစိတ်များတိုပြီးထရိုက်လေမလား…အော်လေမလားတွေးကာ…အနည်းငယ်လန့်မိသွားပေမယ့်..
ပါးရဲ့မျက်နှာဟာ..ပြုံးလျက်သားပါပဲ…။
“”ပါး…သွေးတွေထွက်နေတယ်…
babyမရည်ရွယ်ပါဘူးနော်..ဟင့်..အင်း…
Babyတောင်းပန်ပါတယ်…အရမ်းနာသွားလားဟင်..
သိပ်နာနေမှာပဲနော်…”
မျက်ရည်လေးတွေရွှဲနစ်နေခဲ့တဲ့babyဟာ…ကိုယ့်ကိုတော့စိတ်ပူရှာပါသေးတယ်…
“မနာဘူးbaby…ပါးဘာမှမဖြစ်ဘူး…ပါးမှားတာ…
.ပါး..babyကိုပစ်ထားမိတာ…ပါးတောင်းပန်ပါတယ်ကလေးရယ်…”
“ပါးဆီကိုလာပါအုံးကလေးသေးသေးလေးရဲ့…”
ပါးကလက်နှစ်ဖက်ကိုရှေ့ဆန့်ထုတ်လာတော့..သွင်သွင်…ပါးလည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်လိုက်၏။
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့…ရောင်…babyကိုပွေ့ချီကာ..အခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•@@@
“မမဖြူ….ကျွန်တော့်ကိုနည်းနည်းလေးတောင်စိတ်မဝင်စားဘူးလား…”
“နိုင်ကလည်း….မမဖြူမှာက…ရောင်နဲ့သွင်သွင်လေးကိုစောင့်လျှောက်ရမယ့်တာဝန်ရှိတယ်လေ…ပြီးတော့…သွင်သွင်လေးက…နိုင့်ကိုသဘောမှမကျတာ…”
နိုင်က…ချက်ချင်းဆိုသလိုဖြူ့ရဲ့လက်ကိုဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး…
“ကျွန်တော်မေးတာက…အသေးလေးရဲ့ဆန္ဒနဲ့သဘောထားကိုမေးတာမဟုတ်ဘူးလေ…မမဖြူရဲ့စိတ်သဘောထားကိုမေးတာ…”
“ဟ်ိတ်….ဦးနိုင်…ကြီးကြီးရဲ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်နော်…ခုချက်ချင်းလွှတ်လိုက်…”
“လာပြန်ပြီ…”
“ရောင်…မင်းခြေထောက်မှာသွေးတွေစီးကျနေတာပါရော…”
“ရတယ်မမဖြူ…ဘာမှမဖြစ်ဘူး…”
“ရောင်နော်…သွင်သွင်လေးကိုအရမ်းအလိုမလ်ိုက်နဲ့….ကြာရင်ကမ်းတတ်လိမ့်မယ်..”
“ဟာ…ပါး…ကြီးကြီးကbabyကိုဆူနေတာလား…”
ရောင်က…ဆိုဖာမှာဝင်ထိုင်လိုက်တော့..သွင်သွင်က..ရောင့်ပေါ်မှဆင်းပြီး..ရောင့်ဘေးမှာဝင်ထိုင်၏။
“မမကလည်း…babyလေးကလိမ်မာပါတယ်….အဲ့ဒီလိုအပြစ်ထိုင်ပြောနေမဲ့အစား….အခန်းထဲမှာ..babyလေးရှုပ်ထားတွေကိုသွားရှင်းလိုက်အုံး…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်…ကျွန်မပဲမှားသွားတာပါ…သွားရှင်းလိုက်ပါ့မယ်…”
ရောင်ကခိုင်းလိုက်သည်ကြောင့်…ဖြူချက်ချင်းထထွက်သွားလေတော့…
“အဲ့ကြီးကြီးကလေ…babyကိုအပြစ်တွေအရမ်းမြင်တာပဲ…”
“ဟုတ်ပ့…ပါးရဲ့အလိမ္မာတုံးလေးကိုဒီလောက်အပြစ်မြင်တဲ့မမကို…န်ိုင့်လက်ထဲအပ်လိုက်ပါလားbabyရ…”
“အေးလေ…အသေးလေးကလည်း..ဦးနိုင်လက်ထဲအပ်လိုက်..”
“မအပ်ပါဘူး…”
“ဘာဖြစ်လို့လဲbabyလေး..”
“နှမြှောလို့ပေါ့ပါးရဲ့…”
“Babyလေးကိုဒီလောက်ဆူတဲ့ကြီးကြီးကိုဘာနှမြှောစရာရှိလဲ…ဟုတ်ဘူးလား..”
“နှမြှောစရာရှိတာပေါ့…ကြီးကြီးမရှိတော့ရင်..ပါးနဲ့babyကိုဘယ်သူကချက်ပြုတ်ကျွေးမှာလဲ…”
“ပါးရှိတာပဲ…ပါးချက်မှာပေါ့…”
“Babyရဲ့ဝေယျာဝစ္စတွေကိုရော…ဘယ်သူကလုပ်ပေးမှာလဲ…”
“ပါးတာဝန်ယူပါတယ်ဗျ…”
“မရပါဘူး…ပါးပင်ပန်းမှာပေါ့ပါးရဲ့…”
“အမလေး…တတ်လိုက်တဲ့ကလေးလေးရာ…ချစ်လိုက်တာ…ဒီလောက်တတ်တဲ့ကလေးလေးကိုနမ်းပါရစေအုံး..”
စကားတတ်လွန်းတဲ့babyလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးကိုသိမ်းဖက်လိုက်ရင်း…ပြည့်ဖောင်းနေတဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကိုအားရစွာနမ်းရှိုက်လိုက်သည်။
“ပါးပင်ပန်းမှာကြောက်လို့တဲ့…သိတတ်လိုက်တာနော်အသေးလေး…”
“ရောင်…ငါပြန်တော့မယ်…”
“ဟာ…..ဦးနိုင်…ပြန်လို့မရသေးပါဘူး..”
“ဘာဖြစ်ရပြန်ပြီလဲဒေါ်အသက်အသွင်..”
“ဆေးသေတ္တာသွားယူပေးအုံးလေ…ပါးရဲ့ဒဏ်ရာကိုဆေးထည့်ပေးဖို့..”
“ကြည့်စမ်း…ဒီနှစ်ယောက်ကတစ်ကယ်လည်းလိုက်ဖက်ပါတယ်…မမဖြူနဲ့ငါ့ကိုဆိုရင်ခိုင်းဖို့ချည်းတွေးနေကြတာ..”
“ဦးနိုင်ကလုပ်ပေးချင်လို့လာတာမလား…အဲ့ဒီတော့သွားယူတော့..”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ…ကျွန်တော်မျိုးသွားပါ့မယ်…”
ဦးနိုင်ထွက်သွားတော့..သွင်သွင်လည်း..ပါးရဲ့ဘေးမှထကာ.ဖုန်းခွက်လေးဆီကိုသွားလိုက်၏။
အလွတ်မှတ်မိနေတဲ့ဖုန်းနံပါတ်လေးကိုနှိက်ကာ…ဆက်လိုက်ပြီး…
“ဟဲလို…ဒေါက်တာ…”
“ဟုတ်တယ်…ပါးပြန်ရောက်ပြီ..ခုလေ….သွင်သွင့်ကြောင့်…ပါးခြေထောက်ကိုကပ်ကြေးနဲ့ခိုက်မိသွားလို့…အဲ့ဒါလာကြည့်ပေးအုံးနော်…”
“ဟုတ်…”
“သွင်သွင်…ဒေါက်တာ့ကိုလာခေါ်ဖို့..ဦးနိုင်ကိုလွှတ်လိုက်မယ်လေ..”
“ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့..အဲ့ဒါဆိုသွင်သွင်ဖုန်းချတော့မယ်…”
ဖုန်းချပြီး….ပါးရဲ့အနားကိုပြန်သွားထိုင်လိုက်တယ်ဆိုလျှင်ပဲ..
“မဖြစ်စလောက်လေးကိုbabyရယ်..”
“ဘယ်ကသာမဖြစ်စလောက်လေးရမှာလဲပါးရဲ့….ကပ်ကြေးကသံဆိုတော့…သံစိတ်တတ်တယ်…ပြီးရင်ဖျားလိမ့်မယ်…ဆေးထိုးထားမှဖြစ်မယ်…”
“အသေးလေး…”
“ပေးပေး..”
ဦးနိုင်ကမ်းပေးတဲ့ဆေးသေတ္တာကိုလှမ်းယူလိုက်၏။
“ဦးနိုင်ပြန်တော့မယ်နော်…”
“မရသေးဘူး….ဒေါက်တာရာဇာကိုသွားခေါ်….သွင်သွင်ဖုန်းဆက်ထားပြီးပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ…အမိန့်တော်အတိုင်းပါ…”
ဒီတစ်ခါတော့…ဦးနိုင်စကားကြောင့်သွားတန်းတွေပေါ်သည်ထိပြုံးလိုက်ပြီး..
“အဲ့ဒါဆိုသွားတော့…ပြီးရင်မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့…”
သွင်သွင်ပြောလိုက်တယ်ဆိုလျှင်ပဲ..နိုင်ကခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့အမြန်ထွက်သွားချေပြီ။
သွေးတွေပေနေတဲ့ပါးရဲ့ခြေမလေးကိုပိတ်စပါးလေးနဲ့သုတ်ဖယ်ပစ်ပြီးကြည့်လိုက်တော့…
“အာ…ပါး…”
“ဘာဖြစ်လို့လဲbaby…”
“ခြေမကကွဲသွားတယ်…ဆေးထည့်ရုံနဲ့မရဘူး…ဒေါက်တာချုပ်ပေးမှရမှာ…”
“ဟုတ်လား….ပါးကအဲ့လောက်တောင်များသွားမယ်မထင်မိဘူး…”
ဆေးဘူးလေးကိုစားပွဲပေါ်လှမ်းတယ်ပြီး..ပါးရဲ့ဘေးနားဝင်ထိုင်ကာ…မျက်နှာလေးကလည်းရှုံ့မဲ့နေလေပြီ။
“ပါး..မနာဘူးလားဟင်…”
အသံလေးကငိုသံပါလာလေပြီ။
Babyရဲ့ခေါင်းလေးကိုလက်ဖြင့်ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်သပ်ရင်း…
“Babyပါးကိုစိတ်ဆိုးပြေသွားတော့…ပါးကနာရမှာတောင်မေ့သွားတာထင်တယ်…”
“အဲ့ဒါဆို…ပါးက..”
အသံလေးဟာတိမ်ဝင်သွားသလို…ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး…ဂါဝန်စလေးကိုလက်ကကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားလျက်ဖြင့်….မျက်ရည်တွေကတလိမ့်လိမ့်ကျဆင်းလာ၏။
“ပါးက…babyကိုချစ်တယ်ပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့babyရယ်….ကလေးလေးကိုတုန်နေအောင်ချစ်တာသိရဲ့လား..”
“ဟင့်…babyကအရမ်းဆိုးတာနော်ပါး…”
ခေါင်းငုံ့ထားတဲ့ကလေးလေးက…ရှိုက်သံလေးနဲ့အတူ..အသံလေးကအက်ကွဲသံလေးပါလာတော့…ရောင်…babyရဲ့မေးစေ့လေးကိုကိုင်ကာ…မော့စေလိုက်၏။
“ကလေးလေးကမငိုရဘူးလေကွာ…”
မျက်ရည်လေးတွေကိုခပ်ဖွဖွလေးသုပ်ပေးနေသည့်ကြားမှ…
“Babyကိုအရမ်းချစ်တဲ့ပါးကို..Babyထိခိုက်စေမိတယ်…”
Babyကိုရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်ပြီး…ခေါင်းလေးကိုပွတ်သပ်ကာဖြင့်…
“အဲ့ဒါထိခိုက်စေတာမဟုတ်ဘူးကလေးလေးရဲ့…အဲ့ဒါတွေက…ပါးကိုbabyပေးတဲ့အမှတ်တရလေးဖြစ်စေတယ်…အမှတ်တမဲ့ကနေအမှတ်တရလေးဖြစ်သွားတော့ဘယ်လောက်ကောင်းလဲ..”
ကလေးလေးကိုချော့နေရင်းမှ…ရောင်သိလိုက်သည်က…
Babyစိတ်မကောင်းအရမ်းဖြစ်နေတယ်ဆ်ိုတာကိုပင်။