Sweety Baby - Part 25

“ခဏနေသံပုရာဖျော်ရည်ရောက်လာမှာ…အဲ့ဒါလေးသောက်လိုက်ရင်သက်သာသွားလိမ့်မယ်…အဲ့ဒါသောက်ပြီးမှအိပ်နော်…”

“ဟုတ်…”
ပင်ပန်းလွန်း၍ရှုံ့မဲ့နေတဲ့babyရဲ့ပါးလေးကို…အမြတ်တနိုးလေးငုံ့နမ်းလိုက်သည့်ရောင်။

“ခရီးဝေးသွားရတာအရမ်းပင်ပန်းတာပဲ..နောက်မသွားတော့ဘူး…”

“ပါးပြောသားပဲ…မသွားပါနဲ့ဆို…
ပါးတားနေတဲ့ကြားကbabyကသွားတာကို…”

“အဟင့်…ပါး..babyကိုအပြစ်တင်တယ်…”

“မဟုတ်ပါဘူးbabyရယ်…”

“ဘာလို့မဟုတ်ရမှာလဲ…ဟုတ်ကိုဟုတ်တယ်…babyအပြစ်နဲ့babyလို့ပါးပြောချင်တာ…babyသိတယ်…babyကလေးမဟုတ်တော့ဘူး…စဉ်းစားဉာဏ်ရှိတယ်..စကားတစ်ခွန်းရဲ့အသွားအလာကိုသိတယ်…babyအဲ့လောက်မတုံးဘူး..”
“အာ…ဟုတ်ပါပြီbabyရယ်…ပါးရဲ့
babyကအဲ့လောက်ထိသိနေပြီးမှ…
ပါးဘယ်လောက်ချစ်တာကိုတော့မသိဘူးပေါ့လေ..
ဟုတ်လား…”

“သိသားပဲ…”

“သိလိုက်သားနဲ့babyရယ်…ပါးက
ပါးရဲ့babyကိုဘယ်အပြစ်ပြောမလဲ.”

“အဲ့ဒါလည်းသိသားပဲ…”

“သိတယ်ဆိုဘာလို့ခုလိုဂျီကျနေရတာလဲကွာ…”

“ဟင့်…ဂျီကျတာမဟုတ်ဘူးပါးရဲ့…ချစ်လို့ဆိုးတာ…ဆိုးလို့မရဘူးလား…”

“ရတာပေါ့babyရာ…babyဆိုးချင်သလောက်ဆိုး…အဲ့ဒီအဆိုးလေးကိုပဲ
ပါးကချစ်ရတာ…”
ထိုခဏ…တံခါးခေါက်သံကြောင့်..
ရောင်…တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး
ဝန်ထမ်းမလေးယူလာတဲ့သံပရာရည်ခွက်ကိုယူလာလိုက်ကာ…
“ရော့…အမောပြေအောင်..သံပုရာရည်လေးသောက်လိုက်အုံး…”
ပါး…ကမ်းပေးတဲ့သံပုရာရည်ခွက်ကိုယူသောက်လိုက်ပြီး…ခွက်ကို..ပန်းကန်ပြားသေးလေးပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်၏။
“အဆိုးလေး…ဆိုးချင်ထပ်ဆိုးအုံးမလား…”

“ဟင့်အင်း…ဆိုးတော့ပါဘူး…Babyအိပ်အုံးမှာ…”

“အဲ့ဒါဆိုလည်းအိပ်စေ…”
အိပ်မည်ပြောပြီး…ကုတင်ပေါ်မှဆင်းသွားသည့်baby။

“ပြောတော့အိပ်မယ်ဆို…ဘယ်သွားမလို့လည်းbaby..”

“ယုဝါတို့အခန်းထဲသွားအိပ်မှာလေ..”

“Babyက…ပါးကိုမယုံလို့…ပါးအခန်းထဲမှာမအိပ်ရဲတာလား…”

“အဟင်း…မဟုတ်ပါဘူးပါးရဲ့…
ယုဝါတို့က…babyကိုတစ်မျိုးထင်မှာဆိုးလို့ပါ…ဒီကမ္ဘာမှာ…babyအယုံကြည်ရဆုံးသူကပါးပဲ…အဲ့ဒါသိထား…”
Babyရဲ့စကားတွေကြောင့်…
ရောင်ကျေနပ်စွာပြုံးပြီးကျန်နေခဲ့တာ။
ပါးအတွက်ကလည်း…
Babyကိုတန်ဖိုးအထားရဆုံးပါပဲကွယ်။
~~~~~~~~~~~~~~~•***
ဗေဒါရောင်ဇာဂါဝန်လေးကိုဝတ်ထားတဲ့…Babyက…အားလုံးထဲမှာ
အတောက်ပဆုံးနဲ့အလှဆုံးနတ်သမီးတပါးသမျှထင်ပေါ်နေလေရဲ့။
အားလုံး…ညစာစားပွဲဝိုင်းမှာထိုင်ကာ.
ရောင်မှာထားတဲ့အစားအသောက်တွေကိုစောင့်နေကြလျက်။
ရောင်…ဆရာမနွဲ့…သွင်သွင်…ယုဝါနဲ့
မဒီတို့ကစားပွဲဝိုင်းတစ်ဝိုင်းတည်းမှာထိုင်နေကြတာ…။
အစားအသောက်တွေလာချပေးတော့
အားလုံး…အားရပါးရစားသောက်ကြ၏။
“ဦးမင်းသက်တန့်ရောင်ကိုလေ…
နွဲ့ဘယ်လိုကျေးဇူးဆပ်ရမလဲတောင်မသိဘူး…”

“ရပါတယ်…ကျွန်တော်ခုလိုလုပ်ပေးတာက…ဆရာမတို့ဆီက..ဘာမျှော်လင့်ချက်မှမထားပါဘူး…ဘာမှကျေးဇူးပြန်ဆပ်ဖို့မလိုပါဘူး…အားလုံးကို…
babyရဲ့သူငယ်ချင်းတွေဆိုတဲ့အနေနဲ့..
ခုလိုစီစဉ်ပေးတာပါ…”

ပါးက…ဆရာမနွဲ့နဲ့သွင်သွင်ရဲ့ကြားထဲမှာပင်။ပါးနဲ့ဆရာမတို့စကားဖော်ဖော်ရွေပြောတာကိုတော့…babyသဘောမကျ။
ရင်ထဲမှာမတင်မကျခံစားချက်ကြီးကရှိနေတာက…ဆရာမအပေါ်သဝန်တိုပြီး.
ပြစ်မှားရာများကျနေမလား။
အဲ့လိုသိပေမယ့်…သွင်သွင့်နှလုံးသားက
အလိုလိုဖြစ်နေတဲ့ဝန်တိုမှုကို…သွင်သွင်မချုပ်တည်းနိုင်ရိုးအမှန်ပါ။
“ကျွန်တော်အဲ့ဒါမစားဘူး…”
ဆရာမနွဲ့ကဟင်းခပ်ထည့်ပေးဖို့…ထမင်းပန်းကန်နားအရောက်…ရောင်ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်…လက်ကလေထဲမှာပဲရပ်တန့်သွားရပြီး…ဟင်းပန်းကန်ထဲပြန်ချကာ….နောက်တစ်မျိုးထပ်ထည့်ပေးဖို့ကြံပေမယ့်…
“အဲ့ဒါလည်းမစားပါဘူး…”

“အဟင်း…အဲ့ဒါဆိုလည်း…နွဲ့ထည့်မပေးတော့ဘူး…ဦးမင်းသက်တန့်ရောင်..”
ခေါ်ရတာထောက်လိုက်တာ…ကိုမင်းလို့ခေါ်မယ်နော်…”

“အဟွတ်…အဟွတ်…”
“Baby….ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ…
ထမင်းစားတာကိုဂရုတစိုက်စားမှပေါ့..”
ထမင်းတစ်လုပ်စားပြီး…ရေသောက်နေတုန်း…ဆရာမနွဲ့က…ပါးကို..ကိုမင်းလို့ခေါ်လိုက်သည်ကြောင့်…ရေသီးသွားခြင်းပင်။
ရောင်…တစ်ရှူ းစကိုယူကာ…babyကို.
သုပ်ပေးလေတော့…

“ရပြီပါး…”

“Babyဘယ်သွားမလို့လဲ…”

“ရေသီးသွားတော့…ထမင်းထပ်စားလည်းစားဝင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး…အဲ့ဒါကြောင့်…ရှေ့ကိုလေညှင်းခံထွက်မလို့..”
babyကခုံမှထွက်သွားတော့…ရောင်လည်းလိုက်ဖို့ထရပ်လိုက်တော့…

“လိုက်မလာနဲ့…တစ်ယောက်တည်းနေချင်တယ်…”
သွင်သွင်…စိတ်ကိုမချုပ်တည်းနိုင်တော့ဘဲ…ပါးကိုစိတ်ကောက်ကာ…Hotelရှေ့ထွက်လာခဲ့မိတာ။
နောက်ကများလိုက်လာမလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့.
ပါးလိုက်မလာ။
ပါးလိုက်မလာတာက…babyစကားကို
နားထောင်တာမဖြန်နိုင်။
ပါး…ဆရာမနွဲ့နားမှာပဲနေချင်လို့များလား။
ပါးကသွင်သွင့်ကိုအရမ်းချစ်တာသွင်သွင်သိတာပေါ့…။
အဲ့ဒါဆို…ဘာလို့ပါးက…သွင်သွင့်နောက်ကလိုက်မလာသေးတာလဲ…။
ပါးကိုယုံတယ်…ပါးကိုအယုံကြည်ဆုံးပဲ။
ဒါဆိုမယုံရတာက…ဆရာမနွဲ့။
ဆရာမနွဲ့ကပါးကိုမြူဆွယ်…။
အို…မဖြစ်ဘူး…မဖြစ်ဘူး..။
နောက်ပြန်လှည့်လိုက်တော့…
တံတိုင်းတံခုကိုဝင်တိုက်မသလိုမျိုး။
သွင်သွင်မော့ကြည့်လိုက်တော့ပါး။
“ပါး…လိုက်မလာပါနဲ့ဆို…ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ…”

“ပါးကအလိုက်သိတာပေါ့babyရယ်..
လိုက်မလာပါနဲ့ဆိုတာ…လိုက်လာပါလို့ပြောတာဆိုတာပါးသိပြီးသား…”

“လိုက်မလာစေချင်ပါဘူး…”

“အဲ့ဒါဆိုလည်း…ပါးပြန်တော့မယ်နော်…”
နောက်ပြန်လှည့်ဖို့ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တော့…

“သွားပေါ့…ဆရာမနွဲ့ဆီကိုပါးသွားချင်နေတာbabyသိတယ်..”
အသံလေးက…တုန်ရီနေပုံထောက်..
Babyငိုတော့မယ်ဆိုတာရောင်သိလိုက်ပြီ။
တစ်ဖက်ကိုလှည့်နေတဲ့babyရဲ့ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးကို…ရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်လိုက်တော့..အတင်းရုန်းဖို့်ကြံတဲ့baby။
“သွားလေ…ဘာလို့လာဖတ်နေတာလဲ..”
“ပါးကဘာလို့သွားရမှာလဲ…babyအနားမှာပဲ…ပါးကကပ်တွယ်နေမှာ..”

“အစောကဖြင့်….တန်းလိုက်မလာဘဲနဲ့…ဟင့်..”

လေအေးအေးတွေက…တဖြည်းဖြည့်တိုက်ခက်လာတော့..babyရဲ့အသားလေးကအေးစက်လာပြီမို့…ကုတ်အင်္ကျီလေးကိုချွတ်ကာ…ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုလွှမ်းခြုံပေးပြီး…ကိုယ့်ဖက်ကိုလှည့်စေလိုက်ကာ….
“အလုပ်ကိစ္စလေး…ဖုန်းဆက်လာလို့ပါ…ပြီးတော့..babyထွက်သွားတာနဲ့
ပါးလည်းအဲ့စားပွဲကထွက်လာတာ…
Babyယုံ…”
ပါးပြောကာမှ…သွင်သွင်မျက်ရည်လေးတွေစီးကျလာလေတော့…ပါးက
မျက်ရည်လေးတွေသုပ်ပေး…မေးဖျားလေးကိုကိုင်လာပြီး…။
“မငိုနဲ့…babyငိုရင်…ပါးရဲ့..ဟောဒီ့
ရင်ဘက်ကြီးကနာတယ်…”
“Babyက…ပါးကိုအရမ်းချစ်တာ…”
“ပါးသိပ်သိတာပေါ့အဆိုးလေးရယ်..”
“ပါး…”
“Babyလေ…ပါးရဲ့အနားမှာပဲနေချင်တယ်…”
babyရယ်…ဒေါ်နွယ်ဇင်ဦးဟာ..babyရဲ့အမေပါလို့သိတဲ့အချိန်ထိ
ပါးရဲ့အနားမှာပဲနေချင်တယ်ဆို…
ပါးအတွက်…ဘုရားသခင်က..သနားသဖြင့်ပေးတဲ့လက်ဆောင်တစ်ခုပဲဖြစ်မှာပါ။
~~~~~~~~~~~~~~~•***
ညက…ဒီနေ့မနက်…ကိုယ်နဲ့အတူ
မြင်းလှည်းလျှောက်စီးချင်တယ်ဆိုသည်ကြောင့်…babyရဲ့အခန်းရှေ့မှာစောင့်နေသလို…မြင်းလှည်းကိုလည်းအပြတ့ငှါးထားပြီးပင်။
“ပါး…စောင့်နေရတာကြာသွားလား..”
အခန်းထဲကထွက်လှတဲ့babyကိုမြင်တော့…ရောင်ငေးကြည့်နေမိတာ။
သနပ်ခါးရောင်အင်္ကျီမှာ…အနက်ရောင်
ကြယ်သေးသေးလေးတွေ…ရင်စေ့လက်ပြတ်လေးကိုဝတ်ထားတဲ့babyက
လှရက်နိုင်လွန်းတဲ့အပျိ ု ဖြန်းလေးပါလား။
ရင်ခါးတင်သူ့နေရာနှင့်သူ..ခန္ဓာကိုယ်အချိ ုးအစားကျနစွာကောက်ကြောင်းလှနှင့်…ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းရှိနေတဲ့babyက…ပုရိသယောကျာ်းတွေအတွက်…စိတ်ကူးယဉ်ဖို့အကောင်းဆုံး။
ဂုတ်အောက်အကျဆံပင်ကို…အပေါ်မှ
တစ်ဝက်စီးထားသလို…ပခုံးပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ပုဝါးပါးတစ်ထည်။
သူမရဲ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ကင်မရာတစ်ခုနှင့်…ပြုံးပြနေတဲ့babyက
ကိုယ့်အတွက်စိတ်ချစရာမကောင်းချင်တော့။
“ပါး…ဘယ်လိုလဲ…babyလှလား..”

“Babyကိုအသက်ပြည့်စေချင်နေပြီ..”

“ဟင်…ဘာလို့လဲ..”
“ပါးအပိုင်ပါဆိုပြီး…အပြီးအပိုင်သိမ်းပိုက်ချင်လို့လေ…ပါးအပိုင်ဆိုပြီးတံဆိပ်ကပ်ချင်တာ…”

“အဟင်း…ဟင်း..ဟင်း…ပါးကတော့လေ…”

“ပါးတစ်ကယ်ပြောနေတာ…babyအလှက…ပါးအတွက်စိတ်ချစရာမကောင်းဘူး…”
“စိတ်ချပါပါးရဲ့…အဲ့ဒါဆို..အသက်ပြည့်ပြီဆိုတဲ့နေ့…တန်းမင်္ဂလာပွဲကျင်းပပစ်..”
ရယ်ရယ်မောမောနှင့်ပြောနေတဲ့baby။
babyကရယ်နိုင်ပေမယ့်…
ပါးရင်ထဲမှာ..အပူလုံးကြီးစို့နင့်နေတာကို..သိနိုင်ပါ့မလား။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•***
ပါးက…ရှေ့ကနေမြင်းလှည်းမောင်းတော့…ပါးရဲ့ဘေးပခုံးမှာမှီပြီး..ပုဂံဘုရားအနှံ့ဖူးခဲ့တာ…။
သိပ်ကိုပျော်စရာကောင်းတဲ့..အမှတ်တရလေးပါပဲ။
ပါးရဲ့အနားမှာတစ်နေ့တာလုံးရှိနိုင်မှာက…ဒီနေ့ရက်လေးတွေပဲမဟုတ်လား။
ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တာနဲ့ပါးကအလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့…babyနားမှာအချိန်ပြည့်နေနိုင်မှာမဟုတ်။
မြင်းလှည်းကို…ငှက်ပစ်တောင်မှာရပ်လိုက်ပြီး..နှစ်ယောက်သား..ငှက်ပစ်တောင်ကိုဝင်ကြ၏။
ငှက်ပစ်တောင်ပေါ်ရောက်တော့..
လေလေတဖြူးဖြူးနှင့်…ပါးကိုဓာတ်ပုံရိုင်ခိုင်းဖို့ပြင်တုန်း…
ရုတ်တရက်…သွင်သွင်ပခုံးပေါ်မှ..
ပုဝါက..လွှင့်ကျသွားလေတော့…

“ပါး…ပါး..လုပ်ပါအုံး..babyပုဝါ…”

“ခဏbaby…ဘယ်မှလျှောက်မသွားနဲ့.
ပါးသွားကောက်ပေးမယ်…ဒီမှာပဲနေနော်…”

“ဟုတ်ပါး…”
~~~~~~•***•+++++•
သွင်သွင်တို့အခန်းဆီသွားတော့
ယုဝါနဲ့မဒီပြောတာ…သွင်သွင်က
သူ့ဘဲကြီးနဲ့လိုက်သွားတာဆိုသည်ကြောင့်…ခန့်မော်စိတ်ပျက်ပျက်နှင့်…
ကင်မရာတစ်လုံးကိုကိုင်ကာ…
တစ်ယောက်ထဲလျှောက်ထွက်ခဲ့ရာမှ
ငှက်ပစ်တောင်ကိုရောက်လာ၏။
ကင်မရာဖြင့်…ဘေးအရာတွေကိုချိန်ရွယ်နေစဉ်…ကင်မရာရှေ့မှာပေါ်လာတာက…သွင်သွင်…။
ရင်စေ့လက်ပြတ်နှင့်…ဆံပင်ကိုအပေါ်ပိုင်းမှတစ်ဝက်ယူပြီးစည်းထားတာ။
ကောက်ကြောင်းလှလွန်းတဲ့bodyနဲ့
သူမက..မြင်သူတစ်ကာ
ငေးရက်နိုင်လွန်းတဲ့ရှူ တိုင်ယဉ်လေးပါ။
ငှက်ပစ်တောင်ပေါ်မှာ…ခုလိုမထင်မှတ်ဘဲလာဆုံရတာက…ဖူးစာရေစက်လို့ပဲဆိုမှတ်ရမလား။
မှတ်ချက်တွေရင်ထဲမှာအမျိ ု းမျိ ုးချနေသလို…လက်ကလည်းသူမရဲ့အနေအထားအမျိုးမျိုးကိုချိန်ရွယ်ပြီး..တစ်ချပ်ချပ်နှင့်ရိုက်နေခဲ့တာ။