Sweety Baby - Part 4
“ပါး….မကြောက်နဲ့နော်သိလား…မနာပါဘူး…ပါးဘေးမှာ…babyရှိတယ်…ဖိုက်တင်း…”
လက်မောင်းသေးသေးလေးကိုကွေးပြကာ…အားပေးစကားပြောနေသည့်baby။
မသိရင်…ကိုယ်ဟာပဲ…အပ်ကိုကြောက်တတ်တဲ့ကလေးတစ်ယောက်လိုbabyကချော့နေတာ။
“အားကိုးရတဲ့babyရှိနေတော့…ပါးဘယ်ကြောက်တော့မလဲ…”
“ခ်…ခ်…ခ်…”
ကိုယ်လေးကိုနွဲ့ကာ…babyရဲ့ပခုံးကိုမှီပြောတော့…တစ်ခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ပါသည်။
“ဘာတွေအဲ့လောက်သဘောကျနေကြတာလဲနှစ်ယောက်သား….”
“အခန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်တာလည်းကြာလိုက်တာကြီးကြီးရာ…”
“အခန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်ယုံတင်မကဘူး..
အဝတ်တွေပါတစ်ခါတည်းလျှော်ပေးခဲ့တာလေ…”
“ရောင်…နိုင်ပြန်သွားပြီလား…”
“ဦးနိုင်ကိုသွင်သွင်…ဒါက်တာရာဇာကိုသွားခေါ်ခိုင်းလိုက်တယ်…”
“သွင်သွင်….နိုင့်ကိုအမြဲဒုက္ခပေးတယ်နော်…”
“ဘာလဲ…ကြီးကြီးကဦးနိုင်ကိုသနားလို့လား….”
“ဦးနိုင်ကိုချစ်နေတာလား…”
“သွင်သွင်ရယ်…”
ထိုစကားပြီးသည်နောက်…ဆက်မလာခဲ့သည်ကြောင့်…
“ကြီးကြီး….ဒီမှာထိုင်…”
ဆိုဖာကိုပုတ်ပြရင်းအနားမှာထိုင်စေတော့ဖြူကဝင်ထိုင်ပေးလိုက်၏။
ဖြူထိုင်လိုက်တယ်ဆိုလျှင်ပင်အချွဲမလေးက…ဖြူ့ရဲ့လည်ပင်းကိုသိုင်းချိတ်လာပြီး…ပါးကိုဖျက်ကနဲနမ်းရင်း…
“ကြီးကြီးနော်…ဦးနိုင်ကိုမချစ်ရဘူး…
သွင်သွင်တစ်ယောက်တည်းကိုပဲချစ်ရမယ်…”
ကိုယ့်ရင်ဘက်ကိုကိုယ်ပုတ်ပြရင်း..ချွဲနေလေရဲ့။
“ဟုတ်ပါပြီရှင့်…သွင်သွင်လေးကိုပဲချစ်ပါတယ်…”
အချွဲမလေးတစ်ခါချွဲတိုင်း…ရောင်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်မှာတစ်ခါအချစ်ပိုရပါတယ်။
ထိုအခိုက်မှာ…ပေါ်တီကိုကားထိုးရပ်လာပြီး…ဦးနိုင်ကဒေါက်တာ့ဆေးအိတ်ကိုကိုင်ကာ..ဒေါက်တာ့ကိုခေါ်လာပါပြီ။
“ရောင်…ပြန်ရောက်တာကြာပြီလား…”
“မနေ့ကပဲပြန်ရောက်တာပါဒေါက်တာ..”
“ရောက်ရောက်ချင်း…အသေးလေးကမွှေလိုက်တယ်ဆိုပါတော့…”
“ဒေါက်တာကလည်းနော်….”
“ကဲပါ…ဒေါက်တာရယ်…သွင်သွင်လေးကိုသွားနောက်မနေနဲ့…သူကရောင့်အားကိုးနဲ့မိုက်နေတာ…ရောင့်ခြေထောက်ကိုကြည့်ပေးဖို့ပဲအခန်းထဲသွားကြအောင်…”
“ပါး….”
မျက်နှာလေးကမဲ့လာပြီး…ရောင့်ကိုဖက်လာလေတော့…
“ဟုတ်သားပဲ….ကလေးကိုဝိုင်းပြောနေကြတယ်…ကျွန်တော့်ကလေးအလိမ်မာတုံးလေးကို…”
“မြင်လား…မြင်လား…”
“မြင်တာပေါ့ဗျာ…ရောင်က..အသေးလေးကိုတော်တော်ချစ်တာကို…”
“ဦးနိုင်…ပြန်ရင်တစ်ခါတည်းဒေါက်တာ့က်ုလိုက်ပို့လိုက်နော်…”
“လိုက်ပို့လိုက်ပ့မယ်ဗျ…”
ရောင့်ခြေထောက်ကိုကြည့်ဖို့…အားလုံး..အခန်းဆီကိုသွားကြပြီးနောက်မှာ..
“ဒေါက်တာ…ပါးကိုအရမ်းကြီးနာအောင်မလုပ်နဲ့နော်…”
အဲ့လိုစိတ်ပူပေးတတ်တဲ့ကလေးလေးဟာ..ဆိုးပေမယ့်…ချစ်ဖို့အကောင်းဆုံးသောလူသားလေးပါပဲ..။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤❤
“သမီး…နွယ်…”
“ပြောပါမေမေ…”
“ခုချိန်ထိရှာတာမရပ်နိုင်သေးဘူးလား…အချိန်ကာလတွေလည်းကြာခဲ့ပြီ….သေရင်လည်းသေသွားလောက်ရောပေါ့..”
“သမီးမရပ်ဘူးမေမေ…..သမီးအသက်ရှင်နေသ၍…သမီးရဲ့သမီးလေးကိုမတွေ့မချင်းရှာနေအုံးမှာပဲ..ပြီးတော့..သမီးလေးအသက်ရှင်လျက်ရှိနေသေးတယ်လို့…သမီးခံစားမိတယ်.မေမေသမီးကိုချစ်သလို…သမီးရဲ့သမီးလေးကိုသမီးချစ်တယ်…ဒါမိခင်တစ်ယောက်ရဲ့မေတ္တာပဲ….”
“ရှာတွေ့ဖိူ့လွယ်မှာမဟုတ်တော့ဘူးနော်…”
“ဒီလိုတွေဖြစ်ရတာမေမေ့ကြောင့်လေ…မေမေစွန့်ပစ်လိုက်လို့ဖြစ်တာ…”
“မေမေလုပ်တာတွေကသမီးအတွက်နော်….လင်မရှိဘဲအဲ့ကလေးကိုသမီးကျွေးမွေးထားမယ်ဆိုရင်…ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းကြားမှာသမီးမျက်နှာငယ်ရမှာဆိုးလို့…မေမေသမီးကိုချစ်လို့…”
“မေမေကိုယ်ချင်းမစာခဲ့ဘူးမလား…မေမေတောင်သမီးကိုဒီလောက်ချစ်တာ..သမီးလည်း..သမီးရဲ့သမီးလေးကိုဘယ်လောက်ချစ်မလဲဆိုတာလေ…”
“အတိတ်တွေကိုမပြောတော့နဲ့သမီး…..”
“မပြောချင်ပေမယ့်ပြောနေရတာ….ဒါပေမယ့်…သမီးမေမေ့ကိုအပြစ်မဆိုတော့ပါဘူး…
သမီးလေးကိုတွေ့အောင်ရှာမယ်…
သမီးလေးရဲ့ပခုံးမှာအမှတ်အသားလေးပါတယ်…ရှာဖို့ခက်တယ်ဆိုပေမယိ့..မျှော်လင့်ဖို့အခွင့်အရေးရှိပါသေးတယ်…”
ဒေါ်နွယ်ဇင်ဦးဟာ…သမီးလေးကိုလွမ်းသည့်စိတ်ကြောင့်..17နှစ်ပတ်လုံးငိုခဲ့ရသလို…သမီးလေးကိုအမြဲရှာခဲ့ပါတယ်။
~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤❤❤
အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ဝင်လိုက်တော့…ထင်တဲ့အတ်ိုင်းပါပဲ။ကိုယ့်ကလေးလေးကအိပ်လို့ကောင်းနေဆဲ။
ဒီနေ့ကကျောင်းဖွင့်ရက်ဆိုတော့မနိုးလို့လည်းမဖြစ်…
အဝတ်ဗီရိုဆီကိုအသာအရင်လျှောက်သွားပြီး…babyလေးဝတ်ရန်အတွက်အကျင်္ိကိုထုတ်ကာ..ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်၏။
ပြီးတော့…လွယ်အိတ်ထဲမှစာအုပ်တွေကိုရှာဖွေကြည့်တော့…အချိန်ဇယားစာအုပ်ကိုတွေ့ပြီး…ဒီနေ့တစ်နေ့တာအချိန်ဇယားကိုရောင်ကိုယ်တိုင်ပင်လဲလိုက်ပြီး..ကုတင်ပေါ်မှာပဲတင်ထားလိုက်သည်။
အကုန်လုံးပြင်ဆင်ပြီးချိန်မှာတော့…အိပ်နေတဲ့babyလေးရဲ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်ကာ…နဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်၏။
“Baby…”
“ပါးရဲ့ကလေးလေး…ထတော့နော်…”
“Babyအိပ်ရေးမဝသေးဘူးပါးရဲ့…”
“Babyဒီနေ့ကျောင်းတက်ရမှာလေ…”
“ဟင်…ဟုတ်သားပဲ…ဘယ်နှစ်နှာရီထိုးပြီလဲပါး..”
“7နာရီထိုးပြီbabyရဲ့…”
ထိုအခါမှအိပ်နေရာမှဖျက်ကနဲထလိုက်ပြီး…
“ပါးကလည်း…စောစောမနှိုးဘူး…နောက်ကျတာ့မယ်..”
“နောက်မကျပါဘူး…ပါးအကုန်ပြင်ဆင်ပြီးသွားပြီ…ထ…မျက်နှာသစ်ဖို့ပဲလိုတော့တယ်..”
“အဲ့ဒါကြောင့်ချစ်ရတာပါးကို…”
လည်ပင်င်းကိုသိုင်းချိတ်ပြီး..အနမ်းပေးကာ…မျက်နှာသစ်ရန်babyထွက်သွားတော့…အိပ်ယာခင်းကိုသိမ်းလိုက်၏။
နောက်တွင်တော့…မျက်နှာသစ်ပြီးရင်အသင့်သုပ်ဖို့….သဘက်က်ကိုကုတင်ပေါ်ချထားပြီး…သနပ်ခါးအသင့်သွေးပေးကာ…ထမင်းဘူးပြင်ရန်…ဆင်းလာခဲ့တော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤
“ရောင်…ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
“Babyဖို့ထမင်းဘူးပြင်မလ်ို့မမ…”
“မမပြင်ပြီးပြီ…”
“များများထည့်ရဲ့လား…တော်ကြားကလေးမဝဘဲနေအုံးမယ်…”
“များပါတယ်ရောင်ရဲ့…”
“ဒါနဲ့…သွင်သွင်လေးကို…မင်းကျောင်းလိုက်ပို့မလို့လား…”
“ဟုတ်တယ်လေ…ကျနော်ရောက်မှတော့…ကျနော်လိုက်ပို့မှာပေါ့…”
“သွင်သွင်လေးကတော့ကားနဲ့သွားလိမ့်မယ်မထင်ဘူး…သူ့သူငယ်ချင်းတွေကစက်ဘီးနဲ့အမြဲလာတယ်…သူကစက်ဘီးနဲ့ပဲသွားတာ…”
“ဟုတ်လား….ကျနော်လိုက်ပို့မယ်ဆိုရင်သွားရင်သွားမှာပါ..”
“ပြောကြည့်ပေါ့…”
ခဏအကြာမှာ…သွင်သွင်လေးကလွယ်အိတ်ကိုလွယ်ပြီးဆင်းလာပါတော့တယ်…
စားပွဲဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်ပြီး..breakfatကိုစားနေစဉ်မှာ…
“Baby…”
“ပြောလေ..ပါး..”
“ကျောင်းကိုဘာနဲ့သွားမလဲ..”
“စက်ဘီးနဲ့သွားမှာပါး…”
“ပါး..ကားနဲ့လိုက်ပို့မယ်လေ….”
“ဟင့်အင်း…ကားနဲ့မသွားချင်ဘူးပါးရဲ့…..babyသူငယ်ချင်းတွေက..စက်ဘဲနဲ့လာခေါ်ကြမှာ…သူတို့နဲ့ပဲလိုက်မှာ…”
ထိုစဉ်မှာ…အိမ်ရှေ့ကbellတီးသံကြားရလေတော့…
“သူငယ်ချင်းတွေလာကြပြီ…babyသွားတော့မယ်နော်ပါး…”
“ဟုတ်ပါပြီဗျ…”
ရောင်…ကိုယ်လးကိုင်းညွှတ်ပြီး
ကေလေးလေးရဲ့နဖူးလေးကိုခပ်ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်၏။
Babyလေးက…လက်လေးဖြင့်အချက်ပြကာ…ကိုယ်လေးကိုကိုင်းပေးဖို့ပြောလေရာ..ရောင်ကိုင်းပေးလိုက်တော့..နမ်းလိုက်ပြီး…နှုတ်ဆက်ကာထွက်သွားချေပြီ။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤❤
ကျောင်းမတက်ခင်..အတန်းထဲမှာသုံးယောက်သာျးက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေကြကာ..ပြောနေကြသည်ကပါးအကြောင်း။
“အဲ့ဒါဆိုနင့်ရဲ့ပါးက…နင့်ကိုတော်တော်ချစ်တာပေါ့နော်..”
“ဟုတ်တာပေါ့…ပါးကငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာ…မျက်နှာတစ်ချက်အငြှိုးမခံဘူး…”
“နင့်ရဲ့ပါးက….နင့်ကိုမွေးစားခဲ့တာလို့နင်ပြောဖူးတယ်နော်သွင်သွင်…”
“ဟုတ်တယ်လေ….ပါးရော…ကြီးကြီးရော…မေမေရော…ငါ့ကိုငယ်ငယ်ကတည်းကပြောပြတာ…”
“အဲ့ဒါဆို….နင့်ရဲ့ပါးက…နင့်ကို..ဘယ်လိုမျိုးချစ်တာလဲ…ရိုးရိုးလား…ဒါမှမဟုတ်ချစ်သူကိုချစ်တဲ့လိုမျိုးအချစ်လား…”
“ဟုတ်တယ်နော်…ယုမေးတာကိုငါလည်းသိချင်တယ်…”
“ဟင်…အဲ့ဒါတော့ငါမသိဘူး….ပါးကပြောတယ်…မိန်းမမယူဘူးတဲ့…ပါးဘဝမှာ…ငါရှိရင်ပြည့်စုံတယ်….ငါ့ကိုအချစ်ဆုံးတဲ့…”
“အဲ့ဒါဆို…နင်ကရော…နင့်ရဲ့ပါးကိုဘယ်လိုချစ်တာလည်း…”
“ငါ…ငါလည်းမပြောတက်ဘူးလေ…”
“နင်…နင့်ရဲ့ပါးက…နင့်ကိုဘယ်လိုအချစ်မျိုးနဲ့ချစ်တာလည်းဆိုတာနင်သိအောင်လုပ်ရမယ်..”
“ငါကဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ယုနဲ့မဒီကတော့..ဆရာကြီးတွေလုပ်ပြီး…နည်းလည်းတွေပြောပြလေတော့သည်။
~~~~~~~~~~~~~~~~~•❤❤❤
ခြံထဲမှာဆင်းပြီးအလုပ်လုပ်နေတဲ့ပါးကို..babyဝရံတာမှလှမ်းကြည့်နေခဲ့ပြိး..ယုနဲ့မဒီအကြံပေးတဲ့အတိုင်းလုပ်ကြည့်ရန်ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။
ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသည်နှင့်…တိုက်ပေါ်မှအမြန်ဆင်းလာခဲ့ပြီး…ပါးနားကိုရောက်တယ်ဆိုလျှင်ပဲ…
“ပါး….”
“ဗ်…”
“Babyပြောစရာရှိလို့ပါးရဲ့…Babyကိုအခ်ျိန်ပေးမှာလား…”
“ပြောစေဗျာ…ပါးရဲ့အချိန်တွေကိုbabyပဲပိုင်တယ်….”
“Babyပြောရင်..ပါးစိတ်ဆိုးမှာလား..”
“ပါးဘယ်တုန်းကbabyကိုစိတ်ဆိုးဖူးလို့လည်း..”
“တစ်ကယ်နော်…”
“တစ်ကယ်ပါဗျာ..”
“Babyချစ်သူနဲ့ပါးကိုတွေ့ပေးချင်လို့…”
“ဘာပြောတယ်baby…ပါးနားကြားမှားတာများလား…”
Babyပြောစကားကြောင့်…ရောင့်အသံဟာပုံမှန်ထက်ကျယ်သွားခဲ့သလို…ထိုင်နေရာမှထရပ်လိုက်မိ၏။
“မမှားပါဘူးပါရဲ့…Babyချစ်သူကိုပါးနဲ့တွေ့ပေးမယ်…နော်..နော်…”
“ပါးသဘောမတူဘူး…Baby..ဘယ်ကောင်လေးကိုမှမချစ်ရဘူး…”
“ဘာလို့လဲပါး…အကြောင်းပြချက်ပေး..”
“ဘာအကြောင်းပြချက်မှမရှိဘူးBaby…”
“အဲ့ဒါဆိုရင်တော့…Babyသူ့ကိုချစ်ရမှာပဲ…”
“ပါးမချစ်ရပါဘူးလို့ပြောနေတယ်လေbaby…”
“ပါးကအကြောင်းပြချက်ခိုင်လုံတာပေးလေ…”
“ပါး…babyကို…”
“ပါး…”
ဆက်မဖြေဘဲ…လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မျက်နှာကိုပွတ်သပ်လိုက်ရင်း..ကျောခိုင်းလိုက်တဲ့ရောင်။
“ပါး….Babyကိုချစ်လို့ပေါ့”ဆိုတဲ့အဖြေကိုရောင်မဖြေရဲ။
ရောင်ပြောတာကို….Babyလက်မခံနိုင်လို့…ရောင့်ကိုမုန်းလျှင်…
ရောင့်နှလုံးသားဟာဆသမတက်နာကျင်ရပေလိမ့်မည်။ထိုအခိုက်မှာလက်သေးသေးလေးတစ်စက်ဟာရောင့်ရဲ့ခါးကိုရောက်လာခဲ့ပြီး…ကျောပြင်ဟာလည်းနွေးကနဲဖြစ်သွားရ၏။
“ပါး..”
သွင်သွင်…ပါးရဲ့ကျောပြင်လေးကိုဖက်တွယ်လိုကိပြီး…မျက်လုံးစုံမှိတ်ချလိုက်ကာ..
“Bay…ပါးကိုသဘောကျတယ်…”
“Baby….ပါးကိုကြိုက်တယ်…”
“ပါးရဲ့မိန်းကလေးဖြစ်ချင်တယ်….အို…ကုန်ကုန်ပြောရရင်….Babyလေ..ပါးရဲ့သတို့သမီးဖြစ်ချင်တယ်…”
YOU MAY ALSO LIKE
